‘Zoom-meetings zijn zo saai!’ hoorde ik iemand iets verder op in het café zeggen. Wat bij mij de reactie ‘Ik denk het nie!’ ontlokte.
Laat me dit verder toelichten. Uiteraard zijn Zoom-meetings, en bij uitbreiding de meeste meetings die langer dan 15 minuten duren en via het één of het ander elektronisch medium plaatsvinden, vooral bij gebrek aan écht menselijk contact vaak saai en weinig inspirerend. Zoom, Teams, Skype, … ze hebben ons leven dan wel gered gedurende deze barre pandemieperiode, they can’t beat the real thing.
Maar een groot voetballer zei ooit: ‘Elk nadeel heb z’n voordeel’. En zo is dat ook met Zoom-meetings, zeker als ze wat langer duren én de host zo attent en aandachtig is om af en toe een pauze in te bouwen. Want daar ligt vaak wat te ontdekken. Er zijn namelijk vaak deelnemers die wel eens hun microfoon vergeten af te zetten. Het beeld onbedoeld laten opstaan gebeurt wellicht zelden, maar de microfoon … En zo hoor je nog wel eens wat. Het kan wat onbestemd gerommel zijn, geschuifel met papieren of wat gesteun en gezucht. Maar evengoed hoor je een conversatie die helemaal niet voor jouw oren, of van die van iemand anders in de virtuele vergadering is bedoeld. Kan leutig zijn. Maar echt interessant wordt het als er zich gesprekken of discussies ontspinnen over de meeting zelf, of over één of meerdere deelnemers. Of over ‘de baas’. Wat je allemaal nog zou kunnen horen, laat ik verder graag over aan de verbeelding van de lezer, al kan ik hierbij meegeven dat de realiteit soms de verbeelding overstijgt.
Dus, moraal van het verhaal. Voorzie je bij lange Zoom-meetings van voldoende spijs en drank en zit de pauze uit voor je computer, microfoon en camera uit, maar je geluid wel aan. Je kan zo nog wel eens iets te weten komen, of voor de schrijvers ondertussen, weer inspiratie vinden voor een nieuw stukje.
‘t Mijmeringenstraatje 